«مرد بازنده»

کامران حجازی یکی از تهیه‌کنندگان فیلم سینمایی «مرد بازنده» به کارگردانی محمدحسین مهدویان تأکید کرد که برخلاف برخی اخبار منتشر شده، داستان این فیلم برگرفته از پرونده‌ای واقعی نیست.

کامران حجازی یکی از تهیه‌کنندگان فیلم سینمایی «مرد بازنده» به کارگردانی محمدحسین مهدویان درباره برخی خبرهای غیررسمی منتشرشده مبنی‌بر اقتباس داستانی این فیلم از یک پرونده جنایی واقعی هم تأکید کرد: فیلم برگرفته از هیچ پرونده واقعی‌ای نیست. اتمسفر این فیلم متفاوت با آثار پیشین محمدحسین مهدویان است. درباره ژانر اثر، بهتر است منتظر ماند تا فیلم دیده شود و ترجیح می‌دهم قبل از رونمایی فیلم در جشنواره، مخاطب نسبت به آن ذهنیتی نداشته باشد.

حجازی درباره پیش‌بینی خود از ارتباط مخاطبان آثار محمدحسین مهدویان با «مرد بازنده» گفت: به نظرم این دست از مخاطبان این فیلم را هم دوست خواهند داشت. ان‌شاءالله این پروژه نیز در دسته آثاری خواهد بود که مخاطبان جشنواره با آن ارتباط برقرار خواهند کرد.

وی درباره انتظارات از داوری جشنواره چهلم فیلم فجر هم اظهار کرد: داوری یک ماجرای کاملاً سلیقه‌ای است. ترکیب داوران هیچ‌گاه ثابت نیست و نمی‌توان هر دوره را با دوره دیگر مقایسه کرد. امسال نیز باید دید ترکیب داوران چگونه است و با چه سلیقه‌ای آثار را داوری خواهند کرد.

نقد مرد بازنده/ نویسنده: کمال پورکاوه
حالا و با تماشای مرد بازنده، محمدحسین مهدویان را می‌توان فیلمسازی دانست که با هر اثر تازه‌اش می‌کوشد فضایی جدیدتر و متفاوت‌تر از ساخته‌های قبلی خودش را به مخاطب عرضه کند. او این‌بار با دستمایه قرار دادن یک داستان جنایی، چنان معمای پیچیده و تودرتویی خلق می‌کند که بسیاری از علاقه‌مندان را به یاد داستان‌های ریموند چندلر و کاراگاه معروف آثارش، فیلیپ مارلو می‌اندازد که در دنیایی از روابط پنهانی، دروغ، منفعت طلبی و حسادت  غرق می‌شود و برای رسیدن به نتیجه نهایی، مجبور از مواجهه با شخصیت‌های بسیاری است که تنها هوش و ذکاوت بالای کاراکتر اصلی ماجرا است که سرنخ‌های اصلی را برای تماشاگر باز می‌کند.

مهدویان با الگو برداری از مولفه‌های ژانر پلیسی- جنایی که رگه‌هایی از فیلم نوآر را هم همراه خود دارد، کوشیده است عناصر همیشگی ژانر (نظیر قتل، کاراگاه  یا پلیس مصمم، خیابان‌های باران خورده، زن اغواگر یا فم فتال، روابط مالی و عاطفی پیچیده) را در یک فضای ایرانی ترکیب کرده و داستان معماگونه‌ خود را چنان پیش ببرد که با پیشرفت روایت، مظنون‌های جدیدی هم به ذهن ما و کاراکتر اصلی اضافه می‌شود.

اینجا است که جواد عزتی، در قالب یک پلیس مصمم و پا‌ به سن گذاشته، جلوه‌ای دیگر از توانایی‌ها و استعداد خود را به رخ تماشاگر کشیده و با صداسازی غافلگیر کننده و شخصیت سازیِ تحسین برانگیزی که  نحوه راه رفتن و اشاره دست و سر او را ویژه کرده است، شمایلی را از خود به جا می‌گذارد که تا سال‌ها در یاد سینما دوستان خواهد ماند. شاید مهمترین ایراد فیلم را بتوان فیلمنامه پر دیالوگ آن دانست که بسیاری از پیچش‌های داستانی‌اش را در قالب گفت‌وگوهای ردوبدل شده قرار داده است و همین مساله می‌تواند تماشاگری که تمرکز مداوم  بر روی حوادث و وقایع داستانی نداشته باشد را نسبت به درک روابط میان کاراکترها گیج و سردرگم نماید .